Ik wil geen bosbessentaart, ik wil er gewoon uit.

Ilse zweeg tot het einde over haar moeder Marie. Pas na Ilse's dood vond haar dochter Gabí meer dan 170 brieven van Marie, die steeds dringender waarschuwde voor de catastrofe vanuit Berlijn en haar dochter Ilse in Bazel als haar enige redding zag. Wanneer Ilse uiteindelijk besluit haar moeder te redden van de nazi's, is het te laat en mislukt Marie's vlucht naar Zwitserland wanneer ze probeert de grens bij Hohenems over te steken. Kleindochter Gabí is de verteller en ceremoniemeester die lichaam en stem geeft aan de twee dode vrouwen. Yael Schüler kruipt in deze Gabí, die in de lichamen van haar moeder en grootmoeder kruipt. Ze leert het sarcasme van Marie kennen, beleeft de hysterie en het verlangen van haar geliefde en gehate moeder, zinkt weg in de absurditeiten van de Zwitserse bureaucratie en zoekt een bestaansrecht voor zichzelf in de extremen van de oorlogsgeneraties. Ze moet haar voormoeders worden, moet hun ervaringen door haar lichaam jagen om eindelijk haar eigen leven te kunnen leiden voorbij de geërfde conflicten en trauma's. Het stuk is een poging tot emancipatie uit de sprakeloosheid van onbeschrijflijke gruwel en een oproep tot de dood van oeroude kracht. Toneelstuk: Yael Schüler Regisseur/ tekstversie: Jan Viethen Productie: y-productions Met de vriendelijke steun van: Saly Frommer Stichting Basel, Dr. h.c. Emile Dreyfus Stichting Basel, Paul Grüninger Stichting St. Gallen, Adolf en Mary Mil Stichting Zürich