Tijd stilstaan

De Amerikaanse fotojournaliste Sarah Goodwin keert zwaargewond terug naar New York na haar opdracht in een oorlogsgebied in het Midden-Oosten. Haar vriend en partner James Dodd, zelf oorlogscorrespondent, neemt haar mee naar de flat die ze delen. Met water uit de kraan en whisky proosten ze op hun komende medische afspraken en hun gezamenlijke herstel. James moet naar psychotherapie. Nadat hij getuige was geweest van een bloedige aanval, had hij een shock opgelopen en is hij weken geleden uit het crisisgebied naar huis teruggekeerd.

Een paar dagen later krijgt het stel bezoek van Sarah's redacteur en goede oude vriend Richard Ehrlich, die midden vijftig is maar niet alleen. Hij brengt zijn 25-jarige nieuwe vriendin Mandy Bloom mee, tot grote verrassing van James en Sarah. Mandy is een evenementenplanner, en zo stuit de evenementencultuur op de links-liberale intelligentsia, die overtuigd is van hun eigen belang.

Maar er is veel meer aan de hand met Mandy, want ze stelt de verontrustende vraag naar de rol en het zelfbeeld van de fotograaf, die de ellende vastlegt maar, als getuige van de rampen, niet ingrijpt om te helpen. De titel verwijst naar wat Sarah ziet terwijl ze fotografeert: "Als ik door de kleine rechthoek kijk... Overblijfselen... Staat de tijd... Staat stil." Maar het is ook een stuk over journalistiek en de markt, want James krijgt zijn artikel over vluchtelingen in het Midden-Oosten niet in Richards tijdschrift omdat "er al iets is over rampenbestrijders in Afrika". Hoeveel ellende kan het Westen nog verdragen? En wat doet het met de verslaggevers?